Welkom op mijn reisblog, halte: Kroatië!
Mijn lichaam recupereert vlot, gelukkig want het is al druk geweest. De eerste dag ging moeilijk, afkicken. Ik vond mijn draai helemaal niet, en vroeg me af of het wel verantwoord was om te reizen "in mijn toestand."

Dag twee in Zagreb zorgde voor de ommekeer. Doordat ik zoveel mooie dingen zag, had ik geen tijd om te piekeren.Na Zagreb, Karlovac, Grabovac en de wonderlijk mooie Plitvice Meren, het spookstadje Bunic, Pag, Mandre, Razanac, Nin, Zadar, Skradin, Krka-meren, Sibenik, Trogir, Split, het eiland Peljesac, Ston en Mali Ston belandde ik gisteren eindelijk in Dubrovnik. Ik heb fenomenale dingen gezien, langs wegen gereden met magische uitzichten, en dit in plensende regen maar ook in verschroeiende zon. Uiteindelijk zit het city-hoppen erop.
Nu de 4 dagen platte rust op het rustige eiland Sipan aangebroken zijn, begint de onrust wat op te borrelen. In Skradin heb ik me alvast twee slaapmutsen gekocht voor de koude nachten. Dat en een emotioneel moment in Split waren tot gisteren de enige "realistische" momenten. Gisteren kreeg ik het moeilijk, precies 14 dagen geleden werd ik geopereerd maar ik durfde pas gisteren voor het eerst naar het litteken kijken. Ik heb zwaar moeten slikken, mooi gedaan maar voor mij is het nog een litteken frontaal op mijn lijf. Ik heb me dan maar getroost met drie ijsjes.
Ik probeer nog even het hoofd leeg te maken in het poepchique hotel waar ik nu verblijf. Ik maak me klaar voor de volgende reis en geniet van minstens 2 ijsjes per dag. Binnen exact 14 dagen zal ik te ziek zijn om er te eten, dus likken maar.
Volgende halte van mijn reis, 4 augustus, definitieve uitslag van de tumor bij de oncoloog: Wat kijken we ernaar uit... Maar nu eerst nog even genieten! Kus.

Soms gaan dingen zo vlug, eigenlijk maar goed ook.

Afgelopen woensdagavond waren de vijf verschillende opinies binnen, en aangezien ze bijna identiek waren konden we onmiddellijk tot actie overgaan. En met onmiddellijk, bedoelde mijn hARTSvriendin echt wel onmiddellijk... Donderdag 14 juli ben ik om 16u15 naar de operatiekamer gereden. Ik bibberde over mijn hele lijf. Ik heb nog nooit zoveel stress gehad, nog nooit. Stress voor de verdoving, stress om weer alle controle te verliezen, stress om misselijk te zijn, ik rilde als een rietstengel in de meest harde storm die ons land al verwerkt heeft.

Gelukkig stond de stress in schril contrast met het verloop. Alles ging vlot en wonder boven wonder: ik heb nog niet moeten spuwen deze behandelingsperiode. Beste anesthesist: you’re great.

Het voordeel van vast klant in het ziekenhuis te zijn, zijn natuurlijk alle voorrechten. Je kent veel mensen, en die andere mensen herinneren jou dan wel. De service was optimaal. Ik had suite nummer 101; met balkon (voor de duiven), met zicht op het park (lees grote boom en 4 m² gras) en om het vakantiegevoel compleet te maken sliep ik op een luchtmatras. Met een beetje inspanning kon je de zee zelfs horen... Men is zodanig bezorgd dat je 3 keer wakker wordt gemaakt om je temperatuur en bloeddruk te meten. Het bed slaapt zodanig zacht dat je om 3u30 reeds uitgeslapen en monter in je bed ligt te koekeloeren.

Ondertussen zijn we al bijna 48 uren na de operatie en begint mijn bezoekersagenda vol te lopen. Na het smsje van deze ochtend ‘Ik voel me als een konijn op de plein.’ geldt de regel, wie eerst boekt, eerst binnen want dinsdag knijp ik er tussenuit.

Op doktersbevel. Buitenlandse zon en zee: here I come!

We zijn vandaag 13 juli 2011. Precies 2 jaar geleden had ik mijn eerste operatie aan mijn borst. Vanmiddag ga ik dit vieren met mijn h(arts)vriendin door een paar uur wellness, alles is nu zo dubbel.  Hoe kan het toch?

Het is net alsof ik al een paar dagen jarig ben, de e-mails en smsjes blijven landen. Ze doen deugd maar kunnen de intense angst en het verdriet niet wegnemen. Terwijl ik de eerste dagen vooral heel emotioneel en in de war was, ben ik nu eerder nuchter. Mijn kracht om te vechten neemt heel zachtjes aan een beetje toe, maar is bijlange nog niet degene die ze vorige week was. Ik voel me verloren gelopen.

Toen ik maandag op weg was naar de scan kreeg ik nog een opstoot van het overheersende gevoel 'Dit is niet eerlijk." In Deinze werd mijn port-a-cath aangeprikt en zijn we met de baxter richting UZ-Gent gereden. Bij de terugkeer rijden auto's richting Frankrijk volgeladen met fietsen, valiezen, kussen, kids,.. naast jou op de autosnelweg. Aan mijn haakje hangt een baxter... Ik probeer rationeel en optimistisch te blijven maar heb het moeilijk.

Gisterenavond kreeg ik de uitslag van de scan. De lever, botten, longen en hersenen clean zijn maar naast de bewuste cel, zijn er wel nog andere kleintjes die oplichten. We weten nog niet of ze ook kwaadaardig zijn. De resultaten worden nu doorgestuurd naar verschillende ziekenhuizen voor verschillende opinies. Het is afwachten op een definitieve beslissing voor behandeling, donderdag of vrijdag weet ik meer.

Stress van het ene moment tot het andere moment. Overleven.

9 juli 2011 - 48 uren na de diagnose

Hervallen

•       [erga] opnieuw ziek worden. • [erga] opnieuw in een slechte gewoonte vervallen

·          herhaling van bepaalde ziekelijke processen of verschijnselen

“Naarmate de tijd verstrijkt, moet de vrees voor hervallen wegebben. De ex-kankerpatiënt kan zodoende weer een normaal leven gaan leiden.” (www.gezondheidsweb.eu)

Laat dàt nu net hetgeen zijn waar ik met volle kracht en enthousiasme mee bezig was.

Terug voltijds gaan werken, af en toe een feestje bouwen, genieten van de mensen rondom mij heen, plotsklaps het in mijn schenen krijgen en naar zee vertrekken of een tripje boeken, onnozelheden uithalen en opgaan in bijvoorbeeld een simpel KUBB-spel.

Wat niet kan gezegd worden, is dat ik sinds mijn laatste herceptine in maart het leven niet in handen heb genomen. Zeker niet, ik heb me zelfs gesmeten en daar ben ik blij om.

Als dit een tip naar jullie mag zijn.

Want voor mij wordt opnieuw de pauze-knop ingeduwd. Ik mag weer even stoppen met plannen. Afgelopen week werd namelijk opnieuw een kankercel ontdekt. In de loop van de volgende weken weten we of er meer zijn of niet.

Ik vertrek dus weer.

Chemo zit alvast in mijn all-inclusive reisje. Een ingreep valt nog af te wachten, de scan is volgende week.

Mijn vlucht naar diepere oorden is gepland ergens begin augustus. De terugkomst ligt nog niet vast.

Ik heb een blog opgestart, dan kunnen jullie mijn reisroute volgen.

Het is een reisje waar ik niet naar uitkijk. Ik haat het om mutsen, misselijkheidspillen en pijnstillers in te pakken. Ik ben er al eens geweest en ik heb helemaal geen zin om terug te gaan.

Heimwee kan het best aangepakt worden met nieuwtjes van het thuisfront of werkfront, via de blog, via e-mail, via sms, via de postduif. Ik hoop dat jullie mij hierbij willen helpen.

Cindy