Ik begrijp het niet. Het is dan ook vreselijk stom. Aan alles zijn twee kanten, maar echt aan alles. En ik slaag er niet in, die ene kant te negeren. Chemo 3 is wonderwel bijna voorbij, wat wil zeggen dat de helft van de chemo’s er op zit. Eigenlijk moet ik dus een beetje blij zijn maar waarom zegt mijn vermoeide lijf en geest dan ‘pff, nog eens zoveel, wij zijn eigenlijk al een beetje moe.’ Dubbel dus.

Zondag kreeg ik mijn gedachten ook al niet zoals ik ze wou. Ik voelde al toen ik opstond dat het beetje energie dat ik had, er tegen de middag uitgeperst zou zijn. In plaats van blij te zijn om dat beetje energie, was ik ontgoocheld in mijn eigen lijf. Dubbel dus. Gelukkig heb ik ongelofelijke mensen rondom mij die me keer op keer oppeppen. Eenmaal aangekomen kon ik alles over me laten gaan; tussen 9u en 11u kwam iedereen toe, het was druk, overweldigend. En opnieuw was er een verrassing… ik heb nu gewoon mijn eigen logo!

Ik ben er dolgelukkig mee, ik vind het een geweldig idee, maar eigenlijk wil ik vooral dat ik me gauw ook Mega Cindy kan VOELEN. Dubbel dus. Terwijl al de lopers onder het motto ‘ Een voor allen, allen voor het afscheren van de snor van nonkel Eddy’ vertrokken, bleef ik een beetje verweesd achter. Vorig jaar was IK nu aan het lopen. Vorig jaar had IK nu met een rode kop en puffend de 6 km uitgelopen. En nu, nu hou ik me koppig recht, weiger voorlopig om in die rolstoel te gaan zitten en moedig iedereen aan. Wanneer de wandeltocht dan eindelijk start, moet ik toch plooien. Mentaal wil ik zo graag, maar fysiek lukt het gewoon niet meer. Ben blij dat zoveel mensen rond me heen meewandelen, dat er zovelen me willen duwen, maar het is keihard. Dubbel want ik besef, ik KAN vandaag gewoon geen 3 km meer wandelen. Wanneer de laatste rechte lijn in zicht is, beslis ik koppig om het laatste beetje energie er uit te persen. No way dat ik in een rolstoel over de eindstreep ga waar vrienden me staan op te wachten en toe te juichen. Blij, dat ze blij zijn voor mij, triest omdat IK eigenlijk HEN moet feliciteren. Dubbel.

Nog één dubbelnieuwtje van dit weekend moet ik nog vermelden; mijn resterende klieren onder mijn rechteroksel zijn na iets meer dan 2 jaar terug in actie geschoten, ik zweet dus weer langs beide kanten. Dubbel kan dus ook goed zijn…

Ik heb een mentaal kliksysteem om door te gaan. Jammer genoeg is het systeem niet bestand tegen virussen...

Het was fijn de afgelopen dagen want ik liep weer langs 't straat. Met onverwachtse kaarten van mijn tante kon ik met 5 vrienden naar de Davis Cup in Antwerpen. Extreem vermoeiend maar zondag was aangevinkt als rustdag, met andere woorden voorbereidingen treffen voor de Race for the Cure in mijn eigen mini-verdeelcentrum.

Maandag ben ik echter snipverkouden opgestaan maar dat kon me niet verplichten tot twee volle dagen rust, dus dinsdag een lunch met de collega's. Ik vertelde al, ik heb de job van mijn leven. Nu wordt ook letterlijk duidelijk dat dit gevoel ook beïnvloed wordt door de collega's. Zelfs nu, nu het zo druk is, wordt ik niet vergeten. Ze waren blij dat ik er bij was, stuurden me de afgelopen weken mails, sms'jes, en uit goede bronnen vernam ik spontaan dat bij de voorstelling van de nieuwe structuur van de school gisteren, ook mijn foto op de powerpoint stond. Dit zo veel! Al die dingen zorgen voor mentale systeemversterkende klikjes.

Maar af en toe crasht mijn kliksysteem. Ik hou vol door niet teveel te denken want dan dreig ik pessimistisch te worden. Mijn laatste virus werd veroorzaakt door een, welliswaar goedbedoelde, vraag naar prognose. Met andere woorden: " hoeveel kans heb ik volgens de wetenschap om dit beest een tweede keer te overleven". Geen klik maar slik. Heb onmiddellijk gevraagd om het gesprek van thema te veranderen. Klik. Klik. Klik. Dacht ik. Het virus zat echter al binnen.
Laat duidelijk zijn, er zijn weinig cijfers bij een herval, en nee ik heb ze niet en ga ze zeker niet googlen. Ik wil het niet weten, bij die cijfers heb je namelijk ALTIJD 2 groepen... Vannacht is mijn systeem gecrasht. En zwaar. Ga ik dit overleven? Weet iemand meer? Denken de mensen dat ik dit niet ga overleven? Oh nee, is het daarom dat iedereen er zo massaal wil zijn voor mij? De race is zo'n succes, de iPad, al het bezoek... Crashen, zwaar crashen.
Gelukkig slaap ik geen enkele nacht meer alleen sinds de diagnose. We probeerden het virus te bannen, maar kregen het enkel onder controle en het zit nu ergens bij de spam. Klaar om waarschijnlijk nog een paar keer mijn systeem aan te vallen. Dus volgende doelstellingen; mijn mentaal systeem vlug nog wat versterken de komende dagen, niet evident want ik moet chemo 3 deze namiddag gaan halen. Geen andere keus dus; doorgaan. KLIK. zucht.

Energie! Energie! Energie! Oh wat koester ik jou! Terwijl ik drie weken geleden net uit het ziekenhuis was ontslagen en me moest focussen op nog meer rusten zodat ik klaar was voor chemo 2, heb ik nu naar aanloop van chemo 3 precies een gans ander leven.

Het begon al dit weekend met visite van vrienden, familie en een bezoek aan open monumentendag. Dat ik terug in staat was me te concentreren bij gesprekken, leidde tot echte actie. Mijn agenda op mijn IPad werd uitgetest en goed ingevuld. Maandag rustig opstaan, ontbijten, opruimen en dan de kers op de taart: strijken! Maar liefs anderhalf uur heb ik genoten van het feit dat ik fysiek terug in staat was om iets te doen. Gisteren twee uur lang genoten van een babbel met ontbijt, en daarna twee uur zoeken naar de juiste studiekeuze met een dochter van een vriendin. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na de middag de hamer heb gevoeld. 13u30 – toenk in de zetel J Gelukkig zijn er werken in de straat, anders lag ik waarschijnlijk nog te slapen. Maar na mijn Boldy-sleep (vroeger was het een beauty-sleep…) was er helemaal geen houden meer aan. Een bezoekje aan de collega’s en daarna nog eens naar de jaarbeurs in Gent, maakte mijn dag compleet. Ik was doodop maar voel me weer goed, ik kan weer onder de mensen komen, en laat dat nu net hetgeen zijn wat ik zo graag doe.

Al moet ik mezelf nog een klein beetje bijsturen. De verleiding om iedereen te zoenen en te knuffelen is moeilijk te weerstaan. Maar eigenlijk kan dit geen kwaad denk ik dan. Weet je nog; gezonde mensen hebben 5000 à 6000 witte bloedcellen, 1500 is het minimum om te vechten tegen infecties. Wel 3 weken geleden had ik er nog 200. Voor kanker hebben ze nog geen spuitje maar hiervoor wel. De witte, die zijn vandaag dankzij die venijnige prik met maar liefst 40 000 J Dus denk ik; laat al die knuffels dus maar komen, niet dokter?

Alle dagen zijn voor iedereen anders. En weet je wat, iedereen vloekt. De ene ergert zich om de eerste snottebellen waarmee de kleine sinds de opstart van school naar huis komt, een ander is gefrustreerd omdat die pipo voor hem in het verkeer niet deed wat hij moest. De ene is kwaad op die collega die alweer zijn e-mails niet beantwoordt, de ander kreunt omdat het altijd dezelfde zijn die het initiatief moeten nemen. Maar oef, het is vrijdag, weekend, hopelijk raken we tegen maandag uitgerust en hebben we alles weer onder controle.

En ik, ik lach en ben blij dat ik niet alleen ben. Maar ik, ik heb wel iets speciaals om me aan te ergeren. Hou jullie vast: ik heb de Chemo-blues! Ik geef even de voorlopige persoonlijke definitie: ‘De Chemo-blues is een frequent voorkomende post-cytostaticale reactie die optreedt binnen 3 tot 10 dagen na het infuus en slechts enkele uren tot dagen duurt. De symptomen variëren van persoon tot persoon: wenen met duidelijke reden, frustratie en kwaadheid, bang niet in staat te zijn de kanker te verslaan, slapeloosheid en sombere gedachten zijn de meest voorkomende.’

Nu heb ik mezelf zonet als onderzoeker gepromoveerd en kwam tot de volgende voorlopige therapie;

Het is belangrijk om het probleem te erkennen en bereid zijn er over te spreken.  Bij deze. Done. De slapeloosheid en angst kunnen indien nodig behandeld worden met een lage dosis tranquilizer. Dokter - apotheek – tching tching - slik. Done. De omgeving speelt een belangrijke rol: ze moet aanwezig zijn en u ondersteunen. Knuffel 1 – knuffel 2 - … Done. De periode wordt best ritueel afgesloten met het bakken van een taart.

DONE. En nu weekend! X

Het optimisme moet af en toe plaats ruimen voor frustratie. Niks smaakt nog na mijn laatste chemo maar ik heb wel honger. Wanneer iets lekker ruikt, vlieg ik er aan om me dan te concentreren om niet te wurgen. Ik zou zo graag weer eens met smaak eten. Niet dat ik geen keuze genoeg heb, integendeel, de voorraadkast is een halve delhaize maar mijn smaakpapillen zitten kapot. Zin in iets lekker, niks die smaakt en een permanente zure smaak in mijn mond. De kauwgom vliegt er door, al helpt ook dàt maar half.

Dan maar naar buiten denk ik dan, het is toch al dinsdag. Maar opnieuw frustratie. Na amper twee winkels zit ik er compleet door. Gewoon iets omgeruild en wat beleg gehaald, en ondergetekende zit kotsmisselijk en onderuitgezakt in de auto. Naar huis dan maar en de ganse namiddag in de zetel gelegen. Eruit komen is zwart voor de ogen, no option dus. Een boek lezen, e-mails nakijken of mijn IPad wat beter leren kennen, het lukt niet. Proberen slapen in bed denk je dan, nee, daar ben ik te koppig voor! Wat moet ik anders vannacht liggen doen?

En dan krijg je een klein telefoontje van de mutualteit.’ Mevrouw, u heeft uw deeltijdse werkhervatting nog niet ingediend!? U hebt in het hospitaal gelegen en hebt uw aanvraag nog niet ingediend. Ik moest meegeven van de adviserende geneesheer dat u dit moet aanvragen hé.’ ‘Euh, pardon? Ik vermoed dat er een vergissing is mevrouw, ik ben zonet hervallen van borstkanker.’ ‘Ah, ok, en wanneer gaat u terug beginnen werken?’ ‘Euh, ik heb net mijn tweede chemo gekregen, mevrouw’ ‘Ah, oei, het zal een vergissing zijn. Sorry voor het storen. Nog een prettige dag verder.’

Dus toch maar even in dat bed en mijn ogen dicht doen… Het is toch zo dat dit vlugst over gaat, niet?

1 september, een spannende dag voor 1,2 miljoen kids. Blijkbaar behoor ik ook nog tot die categorie, what an exciting day! Niets vermoedend laat ik me helemaal niet opjagen door de file in de badkamer. Wanneer we daarna ook nog meermaals vast staan in de straten die volgelopen zijn met fietsers, voetgangers, wagens die doordat het de eerste schooldag is, net dat tikkeltje nerveuzer zijn, zelfs dàn laat ik me niet uit mijn lood slaan. 40 minuten kom ik te laat toe in het ziekenhuis voor chemo 2, alles onder controle, relax!

Nietsvermoedend loop ik naar mijn vaste suite op de dagkliniek, en ben méér dan verrast. Niet 1 verwachte vriendin maar liefst zes vrienden staan me op te wachten om samen te ontbijten. Puur genieten om zo binnen te komen, maar blijkbaar was dit nog maar een begin. Terwijl Ansy een mooie toespraak voorleest, besef ik dat een zotte doos, minstens even zotte vrienden heeft blijkbaar. Uiteindelijk mag ik een pak, in een superleuk versierde zak, uitpakken. Ik verwachtte allemaal mailtjes met leuke woorden maar kreeg een shock van mijn leven: een gepersonaliseerde IPad! ‘Dit is er echt over!’ flitst door mijn hoofd. Nadien komt die zin die dag nog honderd keer over mijn lippen. Ik beefde nog meer dan een uur na, nog voor de ijshandschoenen er waren, en verkeerde een ganse dag in een euforische roes.

Dat mijn bloed goed stond, verbaast me niks. Ze hebben het getrokken nà de verrassing. Dat mijn chemo vlot is binnengelopen, eerlijk gezegd, ik heb er niet veel van gemerkt. Ik heb moeten bekomen, heb de lijst van vrienden die hun centje hebben bijgedragen wel 10 keer gelezen. Ik was gisteren zwaar onder de indruk, compleet in extase. Ik kan dit nooit terug doen, lieve vrienden. Niet enkel het materiële maar dat Ansy dit initiatief nam en er zo velen op gereageerd hebben, ervaar ik als intens geluk. Ik kan niet verwoorden hoe fenomenaal dit is, en ik kan dit nooit terug doen. Ik zal jullie niet teleurstellen en dit grote kado handig gebruiken om kracht, en energie te vinden om de strijd aan te gaan.

Wat een zotte fenomenale dag was het. En ja, blijkbaar krijgt zelfs een IPad mijn gedachten niet normaal, ik hou mijn streken, ik moet eerlijk opbiechten dat ik dus eigenlijk uitkijk naar de volgende chemo J Jullie zijn goed bezig. MERCI.