Bijna exact twee weken windstilte. Een gebrek aan inspiratie, een gebrek aan zin om te schrijven, te mailen of te smsen. Ik wist gewoon dat mijn volgend stukje wat gefrustreerd ging zijn, wou jullie dit besparen. Maar het blijft maar duren. Het ziek zijn werkt op mijn systeem. Het is maar goed dat ik morgen nummer vijf kan gaan halen want het mag stoppen, heb het gehad, ik wil de chemo achter de rug hebben. En liefst zo snel mogelijk. En dan, dan kunnen we nog eens onder de scanner om te kijken of er nog vuiligheid zit. Weer zo’n moment om naar uit te kijken… En dan beginnen we aan de bestralingen voor een week of zes en daarna…

Ik besef dat ik eigenlijk niet zo ver mag denken, het maakt me moedeloos. Ik moet gewoon dag per dag invullen met leuke dingen. Maar de minste tegenslag, de kleinste opmerking echter brengt me van mijn melk omdat ik bijna op mijn tandvlees zit. Terwijl ik de ene avond dans tot ik er bijna bij neerval en geniet van de mensen om me heen, moet ik de week erop bij de fuif ter afsluiting van de vakantieweek van de kankerliga forfait geven. Ik slaag er niet in om langer dan twee nummers te dansen. Ik ben moe moe moe! Permanent doseren werkt deze kuur extra op mijn gemoed. Ik ben geen mens om in de zetel te hangen na wat actief zijn, ik ben geen mens die veel moet slapen, ik ben geen mens om na 1 km wandelen uitgeput te moeten rusten, ik ben niet de mens die het graag wat kalmer aan doet, ik ben niet de mens om afspraken met vrienden bijna een maand verder te moeten inplannen omdat ik moet doseren. Momenteel moet ik iemand zijn, die ik niet ben. Fuck de kanker.