zondag 29 april 2012


De kampioenstrijd wordt spannend en uitputtend. Ondanks de laatste goede opmars van KV Huiduitslag, Racing Misselijkheid, en Club Maaglast zullen ze geen winnaars worden. Daarvoor staan nog teveel confrontaties met sterkere ploegen op het programma.  Opvallend is dat door recente ontwikkelingen aan de top van het klassement Racing Optimisme en KV Kracht nu echt wel lijken te degraderen.

De strijd om de titel gaat tussen Forza CindyVanhoutte  en het grote FC BRCA –breastcancer. Tot eenieders ontzetting is FC BRCA naar de beroepscommissie gegaan met als argument een nieuwe knobbel na de laatste thuiswinst van Forza CV eind maart en het kreeg gelijk. Donderdag komt er een nieuwe confrontatie in het ziekenhuis van Deinze. Er wordt bij Forza CV een extra spelverdeler op het veld ingezet opdat de maximale kansen benut zouden kunnen worden.

FC BRCA is een gevaarlijke, blijkbaar onuitputtelijke, tegenstander aan het worden. Binnen het spelreglement wat uitzaaiingen verbiedt, verandert het telkens weer zijn spel. Dit tot wanhoop van Forza CV en haar fans die steeds stiller worden en niet meer weten welke bemoedigingszinnen te zingen. De positie van de trainer staat onder hoogspanning en er wordt in het buitenland naar een vervanger gezocht. Deze zoektocht loopt echter bijzonder stroef. Tevens kunnen we pas eind mei controleren of FC BRCA zich aan de spelregels heeft gehouden.

De kampioenstitel is momenteel niet de prioriteit, eerst de confrontatie donderdag. Forza CV kondigt dan ook een communicatiestop af voor een weekje omdat het nu al haar concentratie nodig heeft. De chaos is namelijk compleet in de club. De instroom aan tips voor nieuwe speltechnieken of mogelijke onmiddellijk inzetbare trainers blijft uiteraard welkom, en wordt dringend.

Alle fans worden bedankt voor hun begrip.

donderdag 26 april 2012

Heb vandaag de kracht gevonden om tussen de pillen, misselijkheid en vermoeidheid door nog eens echt buiten te komen. Shoppen voor een prothese en aangepast zwemgerief. Eén ding is me vooral duidelijk geworden, ik doe volgende keer iemand anders zijn visa-kaart mee… Een prothese kost 240 euro, check. Opgepast want daarmee mag je niet in het water. Je moet dus nog een tweede speciale kopen, auwtch, hiermee wacht ik nog even. Aangepaste zwempakken heb je ook in gespecialiseerde winkels. ‘Hebt u ook jonge modelletjes mevrouw?’ ‘Uiteraard, vroeger was dit moeilijker maar nu hebben we een gans assortiment.’ Mijn onmiddellijk geprikkeld enthousiasme was van korte duur. Na het bekijken van de collectie stel ik vast dat het assortiment uitgebreid is van plus 60 naar plus 50… Dat zijn nog twintig jaren die overlapt moeten worden. Geen haar op mijn hoofd heeft zin om gemiddeld 150 euro(!) te geven aan een bommazwempak. Van de collectie bikini’s met zwembroekjes tot boven de navel en tot bijna aan de knieën werd ik helemaal duizelig. Ik heb het niet gevraagd maar ik zou er niet van verschieten dat je bij al die zwempakken zo’n badmuts met van die frullekes of bloemekes bijkrijgt…

Even overschakelen op de gewone lingerie dan maar. Na de standaard prothesebh’s – is echt om bij te janken- krijg ik de lingeriemadam zover dat ze haar hele winkel ondersteboven haalt om een jong modelletje te zoeken.  Het lijkt futiel maar het zijn die kleine dingen die je nog extra zorgen geven. Ik heb echt op mijn strepen moeten staan, die madammen zijn zot van doorschijnende puntzakken met kant onder de noemer ‘retro is weer in de mode, madam.’  Uiteindelijk vond ik iets modieus die me én aanstaat én een beetje hip is én waar een zakje in kan gemaakt worden. Happy me dus. Moraal van het verhaal: ‘wie zoekt, die vindt!’ ofwel ‘volharden in de boosheid, doet uiteindelijk deugd’ J

Na de euro’s te hebben geteld, begint de volgende telronde. 94 pillen heb ik al binnen, nog 4 en mijn eerste week chemo is om. Ik laat jullie, ik heb mijn pillen voor de komende week uitgeduwd en ga ze nu per dag in een doosje steken, nu moet ik me concentreren: 4 grote roze, een kleine roze, 5 witte, 4 grote roze, volgende dag, 4 grote roze, een kleine roze, 5 witte, …..


donderdag 19 april 2012


De reis naar de States was ‘exciting’! Obama en Greet De Keyser waren niet thuis dus heb ik het daar in Washington even overgenomen. Alle musea zijn om ter grootst, om ter mooist én gratis. Het chauvinisme en de trots van de Amerikanen komt de geïnteresseerde museumbezoeker ten goede. ‘Wauw’, ‘Wow’, ‘Fuck zo mooi’, ‘Amai joh’ zijn nu algemeen gekende termen in Washington. Het vijftien minuten durende interview bij het binnenkomen van de States – ik moest zelfs uitleggen waar Waregem precies lag in België – viel in het niets bij de stress bij de controle tijdens de tussenlanding en het vertrek terug naar België. Uitleggen waarom ik er een tape op mijn borst kleefde, uitleggen en controle van mijn port-a-cath. Bij het terugkeren werd ‘code four’ geroepen toen ik door de scan liep; schoenen in een speciale machine, controle op verboden middelen. Ik heb toen vlug een wees gegroetje gedaan dat ik in niets verdachts getrapt had in de straten van NY…

De controles zijn duidelijk scherp. Bij elk musea, in elk officieel gebouw, moeten de rugzak door de scan, schoenen uit, riemen uit, jas uit… Mijn riem is op 1 week tijd meer open en toe gegaan dan anders op een heel jaar. Maar het is dus gratis, en de Amerikanen zijn streng maar in tegenstelling tot ik had verwacht vriendelijk. Mega vriendelijk. New York, dat is een ander paar mouwen. Een smeltkroes van culturen, van standen, mensen en nog eens mensen zo ver je kan kijken. Het is zoals op de foto’s en in de film, maar toch zo anders. Ik ben verkocht en ga zeker nog eens terug. Alleen al om te shoppen, want het tijdsgebrek was het meest frustrerende. Zoveel te zien, zoveel te bezoeken, zoveel te kopen J

Een welkomstcomité in Zaventem maakte de reis helemaal af. De ontnuchtering volgde echter veel te vlug, bruusk en keihard. Bij mijn tante, zus van mijn papa, prijkt sinds eergisteren nu ook borstkanker op haar medische fiche. Uit genetisch onderzoek bij mij bleek nochtans geen genetische link. Nogmaals een verkeerd lot? Kijk, ik wil niet zielig doen of zeuren maar ik vind dat we met de familie nu echt ons deel hebben gehad. Laat ik het nu dan ook nog voor één keer even héél duidelijk stellen: ik ben COMPLEET LEEG, ik ben HELEMAAL OP. Jongeheer daarboven: STOP IT!!! Vanmiddag begin ik aan mijn kuur maar ik kan eigenlijk even niet meer, ik ben het moe, please geef me wat lucht.

maandag 9 april 2012

Vorige week maakte mijn mentale draagkracht enkele dagen ruimte voor pure wanhoop en paniek, het was een zware week. Online at het medische en Engelstalige jargon me met huid en haar op, ik was de weg op het internet helemaal kwijt, voelde me achternagezeten door de kanker en was radeloos dat het me in zou halen voor ik ‘de oplossing’ op het internet had gevonden. Ik zocht een professor of een onderzoeker die de tune zong: ‘Spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets, …en ik weet nog niet waar we naar toe gaan samen, maar dat maakt niet uit want ik weet wel de weg.’

Er staat een massa volk aan de kant, maar stap voor stap moet ik zelf verder duwen, het lijkt nog veel vérder dan 53km. Aan elke splitsing, aan elke rotonde twijfel ik welke weg ik moet nemen. Ik wil zo graag de juiste nemen. Waar zit die verdomde wedstrijddirecteur, ik heb hem nodig, hij moet me zeggen hoe ik de finish moet halen. Ik wil er alles uitpersen.
Ik heb echt last van stress, moet om de haverklap naar het ziekenhuis omdat mijn lijf het vocht niet weg krijgt en mijn slaap begint eronder te lijden. Maar ik weiger om een slaappilletje te nemen, binnenkort moet ik er zoveel nemen dus ik verkies om mijn maag nog wat te laten rusten. Ook mijn hoofd heeft dringend rust nodig. Eerst dacht ik rust en mijn zoektocht te combineren maar ik heb beslist: ik doe het niet. Nee, morgenochtend om kwart voor zeven heb ik een MR van de hersenen. En wanneer ik rond acht uur uit het ziekenhuis wandel, zet ik mijn ‘kankerpetje’ voor een week af, dan ben ik weer gewoon Cindy. Cindy onderweg naar de luchthaven, Cindy onderweg naar de States, Cindy die morgen vanaf 12 uur 's middags even mentale rust gaat nemen en haar 30ste verjaardag gaat vieren in stijl. Washington and New York, here I come.