donderdag 14 juni 2012

Back to reality of eerder back to chemoreality… Oh wat ben ik toch zo naïef… Ja, zelf na drie jaar blijf ik de gevolgen van chemo qua inpakt af en toe te onderschatten. Nu dacht ik, ik heb al twee chemokuren, twee keer bestralingen en vijf ingrepen achter de rug, de volgende chemokuur zal wel meevallen. Ja caramba. Gisteren werd ik nog maar eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Terwijl ik in maart terug vrolijk begon te revalideren en een half uurtje kon fietsen, lukte het me nu nog amper om de vuilniszak buiten te zetten. Ik, een jonge vrouw van 30, stond te hijgen als een paard na het gesleur. Dit is niet meer normaal.

Blijkt nu dat de chemo die ik neem, een geconcentreerde versie is van bestanddeel van de chemo die ik in baxters kreeg in het najaar. En toeval wil, deze keer zijn het zeven kuren in plaats van zes, valt dat even mee?! Ben dan maar onmiddellijk aanpassingen beginnen doen. De actieve vakantie wordt vervangen door een rustige vakantie, de dates met vrienden worden gehalveerd want ook mijn energie zal meer dan halveren, en de hometrainer gaan we weer inwisselen voor een rolstoel, zucht…

Ach, ware het niet van het gebrek aan energie, dankzij het hand-voet-syndroom is wandelen ook niet meer aan de orde. Je kan het vergelijken met het gevoel alsof je 100 km hebt gewandeld (op handen en voeten) en je net je schoenen (en handschoenen) hebt uitgedaan, pijnlijk gegloei, vuurrode handen en voeten, en dat de ganse dag door.

Ondanks dat ben ik ben echter nog steeds een aanwinst voor de maatschappij denk ik. Ik ben een mini-cécémel-energy-verwerkend bedrijfje geworden, heb bijna een golden pillencard en ik ben een vettige crème-specialist geworden. Een halve dag niet smeren is not done. De hele dag door schuif, glijdt en glibber ik door het huis. En dat voorlopig zonder vallen, niet zoals die voetballers op het EK die tegenwoordig precies ook teveel voetcrèmes gebruiken.