Het is weer
even geleden en geen nieuws is goed nieuws zeggen ze altijd, wel ik kan dit momenteel
bevestigen. Bijna alle neveneffecten van de chemo’s verdwijnen als sneeuw voor
de zon. Mijn toilet kan weer genieten van een rustige dag, mijn tenen en voeten
hebben weer hun normale formaat en ik kan terug in al mijn schoenen, mijn
haarborstel heeft terug werk gevonden, de foundation moet nog gesmeerd worden
maar niet meer zo dik, ik kan weer nagellak kopen, en de weegschaalmeter is
veranderd van richting. 2012 was een raar jaar, eigenlijk een zwaar jaar, ik
ben blij dat het bijna om is. Al boezemt 2013 me een beetje angst in. Ik heb
altijd gedacht dat 13 mijn geluksgetal was, ik ben geboren op de 13e
en de eerste keer geopereerd op de 13e, twee chemokuren zijn op een
13e gestart, maar die hadden allemaal niet het beloofde
eindresultaat. Ik ben benieuwd of deze uitzonderingen op de regels, de regel
gaan bevestigen, dat 13 wel degelijk geluk brengt bij mij, en dat 2013
eindelijk eens een stralend jaar mag worden.
De evaluatie
van 2012 is hiermee bijna rond, er rest me enkel nog de uitreiking van de
awards:
*Onderneming
van het jaar: het ziekenhuis van Deinze, meer bepaald
de dagkliniek
en dienst gynaecologie, in het bijzonder mijn hARTSvriendin*
*Beste groep
van het jaar: de smoefelaars*
*Leukste
nieuwkomer: mijn metekind Leonie*
*Liefste koppel
van het jaar: mijn ouders*
*Speelgoed
van het jaar: mijn ipad*
*Man van het
jaar: mijn partner*
*Woord van
het jaar: klotekanker*
*Zwartste
dag van het jaar: 16 maart*
*Onverwachte
hype van het jaar: de blijvende steun via mail en sms van zovelen*
*Artikel van
het jaar: Mega Cindy in de Nina, Het laatste Nieuws*
*Meest
heuglijke gebeurtenis: de goede scan op 7 november 2012*
*En de ‘Prijs
voor Doorzetting’ gaat dit jaar opnieuw naar mijn lichaam*
***