Tegelijk is het persoonlijk heel confronterend en zwaar. Hoe
beter het met mij gaat, hoe beetje bij beetje mijn geluk toeneemt, hoe slechter
het precies bij die andere gaat. Ik voel me bevoorrecht, ongelofelijk dankbaar
maar ik ben tegelijk ook bang. Ik hou de hele dag hout vast en probeer niet paranoia
te worden. Maar het is freaky te ervaren dat onaantastbaar optimisme en
doorzettingsvermogen geen enkele garantie geeft, de hoop op leven wordt soms gewoon
stukje voor stukje doorprikt, zonder reden. Dan mag je nog zoveel willen doen,
willen geven, het enige wat je rest is verweesheid en intens verdriet.
Ik kan er niet bij, begrijp het niet. Een krant lezen of een onredelijke e-mail kunnen me dan ook momenteel zo kwaad maken. Het is onbegrijpelijk dat er zoveel ellendige kwaadwillige mensen of permanente negativisten bestaan maar nog erger is dat die meestal niet eens beseffen wat er echt toe doet. Ze vergeten gewoon dat ze zoveel zelf in handen hebben. En wat ze niet kunnen bepalen, de basis, hébben ze gewoon: een compleet gezond, lees kankerloos, lichaam.
Gelukkig ben ik niet van die vervelende categorie en daar
ben ik trots op. En met haar in mijn gedachten, ga ik mijn kwaadheid omzetten in
kracht. Kracht om dingen te ondernemen, mezelf op te rapen en door te gaan, om
zaken te realiseren waar die ander geen tijd meer voor krijgt, om te blijven
geloven en hopen en bovenal laat ik me niet besmetten, ik zal eeuwig alles met
liefde blijven doen.